Ik was op een rij aan het zetten wie ik sinds 2006 allemaal aangeschreven heb. En dat is een ellenlange lijst. Maar toen besefte ik dat het niet meer uitmaakt. Als in: ik hoef dat allemaal niet te tonen.
Dat ik overal aanwezig ben geweest, met de waarheid van het leven in mijn hand, hoeft niet meer getoond te worden. Het resultaat is er al naar.
Het heeft namelijk duidelijk gemaakt, op welke diepte het probleem in de mens ligt. En dat is wat gevonden moest worden.
Niet de waarheid zelf was het probleem. Ze is toch wel waar. Ook niet het haar terugvinden (in mijzelf en dus in onszelf, in ons zelfbewustzijn) was het probleem. Het probleem was de manier waarop ze zelf, en haar betekenis, altijd (onbewust) uitgestoten worden door iedereen. Met welke patronen, maar vooral, tot op welke diepte.
Het had kunnen zijn dat het in feite heel erg aan de oppervlakte lag in deze maatschappij; dat iedereen alleen maar even aangeraakt hoefde te worden met de waarheid, en het dan vanzelf zo ging resoneren, dat mensen daardoor op allerlei manieren tot handelen zouden komen.
En het had tot in de diepste diepte vast kunnen zitten, wat betekent dat we het niet over samenleven hebben, dat zichzelf ineens zou gaan herkennen, maar dat we het over bescherming hebben, die nodig is om uit het oude te komen, omdat samenleven zich dan nooit zou herkennen in de mens die bereid is elkaar in de steek te laten, vanuit een verlangen om jezelf comfortabel in je oude psyche te kunnen blijven verschuilen, waaraan mensen in nood geduwd(!), dus opgeofferd blijven worden.
En het laatste is gebleken.
Het doet er dus niet meer toe op wat voor manieren de teruggevonden waarheid aan wie dan ook aangereikt is geweest sinds 2006. Het bleek dieper, dieper, en dieper uitgestoten te liggen. Het bleek tot in de diepste diepte uitgestoten te liggen.
Het antwoord ‘samenleven’ zal dus nooit gegeven worden, ook niet een beetje, vanuit waar het zich stapje voor stapje verder zou kunnen ontwikkelen. Nee, nog geen mm.
Het gaat dus allemaal om bescherming.
Het is dan ook het enige waar ik nog beschikbaar voor ben; voor mensen die oprecht iets te bieden hebben in het beschermingsproces, en het dan ook bieden.
Enfin, ik laat dus niet zien bij wie ik al die jaren op de stoep heb gestaan (waanzinnig veel), noch sta ik nog bij iemand op de stoep. Ik informeer niet meer. Ik ‘wacht’ in mijn eigen leven slechts op een ontmoeting met oprechte beschermers. Ongeacht of dat professioneel is, of in Wezen, zoals de voorgangers ook zijn: we hebben niet voor de leuk het verloren referentiekader teruggebracht, allicht. We hebben dat niet gedaan omdat het er zo geweldig aan toe gaat op aarde, allicht.
Ik zie nog maar 1 lichtpuntje: als er een groep oprechte voorstanders van het basisinkomen, hun crowdkracht gaan inzetten. Dat komt vanuit zelfbescherming: opkomen voor het samenleven dat je zelf van grote waarde vindt. Dat is wie ik ben.
We kosten helemaal niets 