Zicht op onrecht en urgentie

Vanuit het zicht op ons niets kostend bestaan (operationeel gemaakt met ons niets kostend bestaansgeld) zien we welk onrecht er in het hier-en-nu gaande is.

Het grootste onrecht is wat we mensen aandoen, die naar de onderkant van de samenleving geduwd zijn. Dit onrecht dient onmiddellijk te stoppen. Maar dan ook echt onmiddellijk.

Je weet nu dat je niet systemisch naar bestaansgeld moet kijken, alsof bestaansgeld een nieuw systeem moet realiseren. Je weet dat je alleen nog maar naar het individu hoeft te kijken: het individu hoort zonder meer iedere maand voldoende betaalmiddel op diens rekening te hebben, voldoende om te bestaan. Het maakt dus niet meer uit hoe de regering dat regelt.

Je begrijpt nu dat iedereen met een vorm van uitkering, het eigen bestaansgeld dus al heeft. Er is voor hen dus helemaal geen systeemwijziging nodig. Wat wel nodig is, is dat mensen met een vorm van uitkering direct en voorgoed allemaal met rust gelaten moeten worden. Iedereen die hen toch nog lastig valt, dient berecht te worden.

Je begrijpt nu wat ik zeg, als ik zeg dat we niet ‘systemisch’ naar bestaansgeld moeten kijken, want je leest hierboven dat er helemaal geen systeemverandering heeft plaats gevonden, dat er alleen maar een ‘stoppen’ heeft plaats gevonden. Het stoppen met het denigreren, criminaliseren, stigmatiseren en stalken, van een paar miljoen mensen in ons midden.

De dynamieksverandering die hieruit ontstaat is groot, heel, heel, heel erg groot. Het leven zelf is er tenslotte mee bevrijd. De dynamieksveranderingen vinden dan vanzelf plaats, als iedereen die op dit moment een vorm van uitkering heeft (en allerlei subsidies) voorgoed met rust wordt gelaten, met behoud van hun uitkering basisinkomen.

Dat is de eerste urgentie.

Wat mensen doen die nog steeds systemisch proberen te kijken, dat is: hier nu weg van kijken, alsof dit toch niet het eerste is wat er moet gebeuren, alsof het onrecht dat mensen aangedaan wordt, niet eerst hoeft te stoppen. Deze mensen blijven het loskomen van het onrecht dus in gegijzelde staat houden, en zorgen dus dat het onrecht verder blijft gaan.

Wederom het bewijs dat dit onrecht wel degelijk als eerste moet stoppen, waarmee de gijzelaars hun gijzelende kracht ook verloren zijn. Precies de dynamieksverandering waar het om gaat.

Zicht op onrecht en urgentie: het onrecht zelf is de urgentie. Ze mag niet meer doorgaan.